پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

چهره شهر فروغ خود را به شکل زشتی با حضور متکدیان از دست داده است. کودک و پیر و جوان، زن و مرد، تنها و با خانواده و یا شاید بشکل گروهی و باندی، در همه جا حضور دارند. شما را به بن بست عاطفی می‌رسانند و به خواسته خود می‌رسند. غافل از اینکه، این بن بست عاطفی، شروع دردی روانی برای شهروندان و آغازی بر تشدید ناامیدی اجتماعی است. خوابیده‌های ضامن اجرایی مقابله با جرم تکدی گری، چرا بیدار نشده و انجام وظیفه نمی‌کنند؟ چرا نهاد‌های حمایتی با تاکید بر کمیته امداد و بهزیستی، طرح اختصاصی حمایتی خود را رو نمی‌کنند؟ سال ۱۳۸۳ و در قبل از انتخابات ریاست جمهوری، مدیرکل وقت بهزیستی استان تهران با هماهنگی‌های صورت داده با ۱۳ دستگاه قصد اجرای این کار و حل مشکل کودکان کار را داشت، بروید بررسی کنید چه کسانی مانع این کار شدند؟ سربسته عرض شد. چوب را بینداز، خودشان می‌دانند منظور چه کسانی هستند.

تکدی‌گری برابر با نیازمندی نیست. غالب متکدیان در پوشش فقرا ظاهر می‌شوند که بتوانند با تحت ‌تأثیر قرار دادن عواطف شهروندان آنها را سرکیسه کنند. در این بین افرادی هم هستند که با سوءاستفاده از کودکان و زنانی که در حاشیه‌ها و محله‌های آسیب‌پذیر شهرها زندگی می‌کنند آنها را به تکدی‌گری وامی‌دارند و در اصل گدایی را به شغل بدل کرده‌اند. اما روی دیگر این سکه نیازمندان واقعی هستند که بدون بروز شرایطشان تلاش می‌کنند تا با سختی روز را شب کنند و به قول معروف صورتشان را با سیلی سرخ نگه می‌دارند.